Een mooie zin. En helemaal waar. Helaas niet door mij bedacht, maar door Euripides, een van de grootste Griekse tragedie dichters.
Maar ondanks het feit, dat deze wijsheid al 400 jaar voor Christus gedacht en gezegd werd, is het leven voor velen maar steeds gecompliceerder geworden. In ieder geval in de Westerse wereld.
Een grote oorzaak hiervoor is een teveel aan spullen. We zijn omringd door spullen, die we zelf het huis binnen hebben gelaten. Of in ieder geval niet actief gehinderd hebben, om onderdeel van onze omgeving te worden.
Blijkbaar hebben we het gevoel verloren voor wat er “genoeg” is. Een dak boven ons hoofd is niet voldoende, het dak moet om de paar jaar groter worden, want “je wilt ja vooruit komen”.
Bezit lijkt de maatstaf voor succes te zijn. Eigendom geeft een gevoel van zekerheid. Hiermee kunnen we voor onszelf mooi verdoezelen, dat zekerheid in het leven maar een illusie is.
Hoe zou het leven eruit kunnen zien, als we gewoon eens met “genoeg” tevreden zijn? En afscheid nemen van alles, wat niet actief bijdraagt tot ons welzijn. Spullen, die we niet (meer) gebruiken, kleding, die we niet (meer) dragen, meubels, die bij een andere levensfase hoorden. Gewoon weg ermee! Aan iemand geven, die deze wel nog goed kan gebruiken. Want het teveel neemt ons de ruimte, om daadwerkelijk vooruit te komen, of misschien beter gezegd, dichter bij ons zelf te komen. Wat het uiteindelijke doel is, toch?
Het bevrijdende gevoel, als je eindelijk spullen, die je al lang niet meer mooi vindt, en die je ook niet meer gebruikt, weg doet, is het begin van een luchtiger leven. Je kunt het zelf doen.