Het ouderlijk huis leeg halen is geen gewone opruimklus. Overal kom je
jezelf, je ouders, je hele gezin tegen. Hier een fragment van de
basisschool; het porseleinen schoteltje, waar mijn moeder chocolade
bonbons in bewaarde. Een doos met echte kaarsen voor de
kerstboom, want dat hoorde er toen voor ons bij.
In de schuur gereedschap, papieren zakken, netjes gevouwen.
„Je kunt het misschien nog een keer gebruiken“ zei mijn vader altijd.
Hij hoorde bij een generatie, die heeft moeten ervaren wat het is om
niets te hebben, werkelijk niets. Niet zoals de meesten van ons,
die steeds meer willen. Een kast uit de jaren vijftig met een
ingebouwde platenspeler, toen super hip, nu echt vintage.
Met ieder stuk, dat de deur uit gaat, wordt het lichter.
Letterlijk en figuurlijk. Materie houdt zoveel energie vast.
Ik voel hoe de herinneringen beginnen op te klaren. Onder het
behang in mijn oude kinderkamer zie ik ineens een ander behang.
Ik ben weer 7, vier mijn verjaardag…
Waarom zijn spullen zo belangrijk?
Jij kunt deze stap overslaan, gewoon deze confrontatie ontlopen.
Misschien omdat ze de kracht
hebben herinneringen op te slaan,
herinneringen, die ergens in mijn hart
opgeborgen zijn. Die kast, die er altijd was, over de hele lengte van de woonkamer. In de schuur de benzine grasmaaier. De geur van vers gemaaid gras zal ik nooit vergeten, voor mij echt een stuk kindertijd.
Er zijn professionals, die huizen leeg halen, mensen ontzorgen bij het wegdoen van spullen.
Het was moeilijk om te doen, maar voor mij een van de belangrijkstedingen die ik in de afgelopen 3 jaar gedaan heb.
Op enkele kleine dingen na is nu alles weg, een groot hoofdstuk
van mijn leven officieel afgesloten.
Wat gebleven is? Zuiver de herinnering.