Als mijn inrichting me niet meer bevalt, is het goed als ik me eens afvraag, welke gevoelens afzonderlijke meubelstukken bij me oproepen. Ieder meubelstuk, dat de weg naar binnen heeft gevonden, komt ergens vandaan. Heb ik het spontaan gekocht of is het een erfstuk van iemand, die me wel of niet dierbaar was? Was het een cadeau, heb ik het van een rommelmarkt of heb ik er juist heel veel voor betaald?
Als ik thuis om me heen kijk, zie ik “neutrale” meubelstukken, die gewoon een functie vervullen – en verder niets. Maar er zijn ook voorwerpen, waarmee ik heel veel verbind – en eerlijk gezegd, niet altijd alleen goede gedachten.
Zo heb ik een schilderij van een oom geerfd, met wie ik de laatste maanden geen goed contact had. Toch heb ik het schilderij – een portret van een oude mijnheer – mee naar huis genomen en opgehangen. Mijn familie en bijna iedereen, die op bezoek komt, zegt iets positiefs over dit schilderij. Dat het bijvoorbeeld met zijn antieke lijst eromheen een mooi contrast met het strakke interieur vormt.
Maar voor mij was het heel lang zo, dat ik iedere keer, als ik er langs liep, het gevoel had, dat die oude mijnheer me taxeerde en een beetje boos aankeek.
Omdat ik hem in de woonkamer niet kon verdragen, werd hij al naar de gang verbannen. Vaak was ik aan het twijfelen, of ik hem niet gewoon zou laten verdwijnen. Pas toen een vriend op bezoek kwam en mij wist te vertellen, dat die oude mijnheer op het schilderij Galileo Galilei was, kon ik het schilderij met andere ogen zien, los gekoppeld van zijn afkomst. Het mag dus blijven!
Het fenomeen, dat een meubelstuk meer dan een stuk materie is, kom ik in variaties steeds weer opnieuw tegen.
Een keer kwam ik bij klanten, die het interieur van de woonkamer wilden veranderen. Beter gezegd, zij wilde dit heel graag, omdat ze een bepaalde sfeer en gezelligheid miste. Toen ik begon te vragen, welk meubelstuk er eventueel uit mocht, kreeg ik als antwoord, dat alles moest blijven. Vooral een kast, die kwa stijl helemaal niet bij de rest paste werd met de woorden verdedigd, dat haar man hiervan nooit afscheid zou kunnen nemen.
Toen ik bij een tweede gesprek aangaf, dat deze bewuste kast een echte verandering letterlijk en figuurlijk in de weg stond, werd de weerstand iets minder. Maar omdat het een huwelijkscadeau was, bleek het verwijderen van dit meubel een onmogelijke optie. Dit zouden de schenkers nooit accepteren.
“Heb jij thuis bij de mensen, die jullie de kast cadeau hebben gegeven, ook een ruimte ter beschikking, die je naar eigen smaak kunt inrichten?” Toen ik deze vraag stelde, werd zij zich ervan bewust, dat ze al die tijd met iedereen rekening had gehouden, behalve met zichzelf. Ondertussen is er een nieuw interieurplan gemaakt – zonder kast.
Twee verhalen, een conclusie: Is de weerstand tegen een meubelstuk of het verwijderen hiervan heel groot, loont het de moeite om naar het verhaal achter het meubelstuk te kijken. Als je je hiervan bewust wordt, heb je de belangrijkste hindernis genomen, om echt iets te veranderen.